Bevalling van Evy
Er zijn geen twee bevallingen hetzelfde. Daarom blijft het super interessant om andere bevallingsverhalen te lezen. Lees hier elke week hoe andere vrouwen hun bevalling hebben ervaren. Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen? Stuur het dan zeker door en wie weet plaatsen wij je verhaal online.
De McDonads-baby
Na lang twijfelen, discuteren en wenen en wat nog allemaal heb ik besloten mijn 3 schattige poezen van een nieuwe thuis te voorzien. Woensdag 14 oktober was het dan zover. Ik had met de 2 gezinnen afgesproken dat ik ze zelf zou brengen. Kwestie van te weten waar ik hen achterlaat, misschien dat me dat toch een schrale troost zou geven.
Maar goed, het verhaal.
Omdat ik zo verdrietig was en maar niet rustig werd, besloot mijn partner te stoppen aan de McDonalds. Die weet natuurlijk als geen ander hoe je mij kan troosten :D
Binnen aan de kassa geef ik mijn bestelling door aan hem, zodat ik snel naar het toilet kon gaan. Want ja, onze mini was weer eens aan het trampolinespringen op mijn blaas. Eénmaal terug had papa alles al besteld en betaald en moesten we nog wachten op onze bestelling. Je papa beslist ook nog snel even naar het toilet te gaan.
En nu heel vreemd! Mijn partner komt terug en ik voel opeens dat ik terug moet plassen. Ik loop naar het toilet en om de één of andere reden besloot ik deze keer de gehandicapten toilet te nemen in plaats van de gewone, waarom weet ik niet. En toen sorry voor de details, maar toen liep het bloed met hopen in de wc! Ik nam mijn gsm en belde mijn partner die aan de kassa stond te wachten.
3 keer raden? Mijn partner in PANIEK! Ik herinner mij nog dat we eerst hebben staan overleggen over wat we zouden doen. Naar het ziekenhuis in Brussel rijden? Nee, dat was kei ver + mijn autozetel zou vol-vol bloed gehangen hebben, een ander ziekenhuis in deze buurt kenden we niet. Ik vraag mijn partner een ambulance te bellen. Het adres, ik weet het adres niet! Panikeerde hij onmiddellijk. Ik stuurde hem naar de kassa zodat het personeel naar de 100 kon bellen. Na 10min stond de ambulance met vroedvrouwen voor de deur omdat het personeel had doorgegeven dat ik aan het bevallen was, wat dus niet zo was!
Na de levensgevaarlijke (wat het toch wel is!) tocht in de ambulance, zijn we in het ziekenhuis geraakt, daar werd na veel onnodig gediscussieer gezegd dat er onmiddellijk moest geopereerd worden. Een heel gedoe in het OK, wel de max van een vroedvrouw. "Je moet helemaal niet mooi zijn op geopereerd te worden, niemand merkt dat je haar vettig is." "Kijk hier is de tafel waar je straks op mag, daar is het waskot van de dokter waar ze die grote handschoenen aandoen." Hier is er nog een lokaal voor moest er toevallig nog een spoedgeval binnenkomen. Maar meestal is het 1 voor 1.". Allee, echt een toffe vrouw en wie kan zeggen dat hij een rondleiding in een OK heeft gekregen? :D
Ondertussen lig ik op het bed, armen gespreid van alles en nog wat op en rond mij.
Probeert er iemand in een groen pakje (de anesthesist denk ik) mij gerust te stellen, bukt zich over mij en zegt: "Niet stressen, desnoods doe ik het hier allemaal alleen, dat lukt wel." Ze was nog niet uitgesproken of ze draaide zich om en riep mega luid: "Wilt er iemand de dokter halen! IK KAN DIT NIET ALLEEN!" Kun je je al een beetje inbeelden hoe ik me op dat moment voelde? Nee? Wel ik dacht: "SHIT IK BEN ER AAN! IK WORD NIET MEER WAKKER!"
Tijd voor het masker op mijn gezicht dat ik om de één of andere reden eerst weigerde, ik weet ook niet waarom. Maar uiteindelijk toch toegelaten omdat het madammetje in haar groene pakje die mij op een heel foute manier geruststelde mij verzekerde dat het geen verdoving was maar puur zuurstof voor de baby. Op zo een moment weet je niet wat je moet geloven en of hoe je zou reageren.
Paar uurtjes later werd ik wakker
& stond mijn partner naast mij met onze dochter in zijn armen.
