Bevallingsverhaal van Shana
Er zijn geen twee bevallingen hetzelfde. Daarom blijft het super interessant om andere bevallingsverhalen te lezen. Lees hier elke week hoe andere vrouwen hun bevalling hebben ervaren. Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen? Stuur het dan zeker door en wie weet plaatsen wij je verhaal online.
Bevalling van Luna, mijn stil geboren baby.
Babydate. In de ochtend genieten van een douche en de heerlijke (harde) schopjes. Ik maak me op mijn gemak klaar om naar het ziekenhuis te gaan om nog eens naar m’n kleine prinses te gaan kijken. Onderweg met de bus werd het kalm in mijn buik zoals gewoonlijk wanneer ik op de bus zat. Eenmaal toegekomen in het ziekenhuis en na 5 min wachten was het al aan mij. Heel vrolijk liep ik naar binnen, benieuwd hoeveel m’n prinsesje intussen gegroeid zou zijn. De echo begon en alles zag er super uit! Ze was mooi gegroeid zat zelf iets boven de curve.
De assistent die de echo uitvoerde begon ineens vreemd te kijken. Ik vroeg wat er aan de hand was, haar antwoord: ‘Alles is in orde. Maakt u zich geen zorgen.’ Maar ze bleef vreemd kijken en had een bezorgde blik, dus nogmaals vroeg ik of er iets aan de hand was met mijn kind. Haar antwoord deze maal: ‘Ik vindt iets niet maar maak je maar geen zorgen.’ Toen zei ze dat ze een collega ging halen, ik bleef vragen wat er aan de hand was maar ze wilde niks vertellen. De collega kwam en keek naar de echo (bezorgd!). Ik vroeg opnieuw wat er aan de hand was, is er iets? Toen kreeg ik volgende harde woorden: ‘Mevrouw u kind is dood, het hart klopt niet meer.’
Nooit zal ik deze woorden ooit vergeten. Mijn wereld stortte in. Ik geloofde het niet. Ze schopte een uur voordien nog! En hard! Toen ik dat vertelde vertelden ze dat ik het me ingebeeld had en haar gewoon had voelen zitten. Ze wilde me een kalmeer middel geven omdat ik zei dat ik het verschil tussen een schop en haar voelen zitten echt wel ken! En dat ze mijn dochter er onmiddellijk moesten uithalen om haar toch nog een kans te geven. Maar tevergeefs wilde ze niet.
Ik moest eerst nog een echo laten maken. Die ik zou krijgen over een halfuur, dat is dan uitgelopen tot 16u in de namiddag (6u tussen de eerste echo en deze) Tijdens deze echo vroeg ik het opnieuw, haal haar eruit en geef haar de kans. Ik kreeg toen het brute antwoord: ‘Mevrouw, uw kind is dood en wat dood is kan je niet terug tot levend wekken!’ Ik stortte helemaal in. En kreeg moeilijk adem maar ik had geen keus. Ik kreeg 2 pilletjes dat mijn lichaam klaar zou maken om natuurlijk te bevallen. Ik zou moeten gewacht hebben tot mijn eigen gynaecoloog terug was uit verlof (6 dagen later) maar dat weigerde ik. Toen regelde ze maandag, 4 dagen later, ook dit weigerde ik. Laatste mogelijkheid was zaterdag, 2 dagen na het vreselijke nieuws. Twee dagen vol gehuil en ongeloof gingen voorbij. We hebben foto's genomen van mijn buik, alles klaargelegd. Vooral het mooiste kostuumpje dat we voor haar hadden!
Om 7u ‘s morgens aangekomen in het ziekenhuis, de vroedvrouw ving me heel goed op, steunde me en luisterde naar mij. De bevalling werd in gang gestoken rond 8.30 uur. Het was zo emotioneel, zo moeilijk! De weeën begonnen en normaal wilde ik geen epidurale maar.. het was emotioneel zo moeilijk dat ik er toch één vroeg. Helaas werd die niet goed gestoken. Ik had er enorm veel pijn door en voelde elke wee. Eindelijk was het moment daar ik had volledige ontsluiting, ik was blij en zo angstig tegelijk. Blij dat ik men prachtige prinses eindelijk kon ontmoeten, vastnemen en zoveel meer maar zo angstig voor hoe ze eruit zou zien. Tijdens het persen blokkeerde ik volledig, ik panikeerde dat ik het niet kon. En de gynaecologe was zo vreselijk! Die zei letterlijk dat ik het zelf maar moest doen, dat ze het niet kon in mijn plaats.
Uiteindelijk lukte het en werd mijn kleine meid geboren. Er werd gevraagd of ik haar wilde zien. JA NATUURLIJK wilde ik dat! Ze was zo mooi, zo perfect. 10 vingertjes en 10 teentjes. Beetje haartjes, een prachtig snoetje en enorm grote voetjes en handjes. De papa heeft de navelstreng doorgeknipt ondanks de gynaecologe dat liever niet had. Ze gingen Luna direct wegen en meten maar ze kwamen niet terug. We bleven maar wachten en wachten. Uren hebben we in de verlos kamer moeten blijven wachten. Ik werd naar mijn kamer gebracht maar moest mijn dochter achterlaten. Ze gingen haar binnen een halfuurtje brengen, maar dat halfuur bleef maar duren. Toen ik de verpleging riep en vroeg hoe het nu zat zei ze dat ze geen glazen bol heeft en dus niet kan zeggen. Ik reageerde dat het mijn kind is en dat ik iedere mogelijke moment bij haar wil kunnen zijn voor die korte periode die we hebben. Na 2 uur wachten, brachten ze eindelijk mijn dochter terug. Luna was 47 cm groot en woog 2,430kg. De verpleging liet weten dat de weging niet 100% correct is verlopen met dat er teveel tijd was tussen haar overlijden en de weging.
De avond en nacht mocht ik met Luna op de kamer doorbrengen. Ik genoot van de tijd bij haar maar tegelijk deed het me zoveel pijn en verdriet.
Ik was 36 weken en 2 dagen zwanger.
